Elke fotograaf heeft wel eens zo’n periode waarin het allemaal wat minder goed lukt, waarna je gaat twijfelen aan je fotografie skills. Hoe meer je er over na denkt, hoe slechter je je gaat voelen en je onzekerheid neemt langzaam je fotografie plezier weg. Een vervelend gevoel, maar het is niet erg om je zo te voelen! Ik zal je vertellen waarom.
Fotografie is een proces dat nooit eindigt
Fotograaf zijn geen beroep met een duidelijke lijst aan specifieke kwaliteiten die je moet hebben. Je volgt niet echt een studie, die na een tijdje ‘afgelopen’ is en dat was dat. Je weet nooit alles. Niemand niet.
Ik fotografeer nu al bijna 10 jaar, en pas dit jaar kwam ik erachter dat er een knopje is dat ‘backbutton focus’ heet en dat je daarmee betere actie foto’s kon maken. Na 10 jaar klooien met scherpe actie foto’s en veel frustratie ontdekte ik dit knopje pas. Sommige fotografen weten dit na een paar maanden al, het heeft mij 10 jaar gekost om hier achter te komen.
Iedereen leert bij en iedereen staat op een ander punt in zijn/haar leercurve. Of je nou aan het begin staat of al heel wat verder bent, eigenlijk niemand komt ooit helemaal bij het einde, en iedereen volgt een andere lijn. De een leert heel snel aan het begin en blijft daarna wat hangen, en de ander neemt meer tijd maar verbetert zichzelf wel ieder jaar. Geen enkel pad is beter of slechter dan het andere.
Je bent niet de enige
Tenzij je een héle ongelooflijk bizarre rare zeldzame ziekte hebt, ben je eigenlijk nooit de enige op de wereld die ergens mee zit. Hoe gek het ook lijkt, en hoe alleen je je ook voelt, je bent echt nooit de enige. Zéker niet als het om twijfelen aan jezelf gaat. Iedere fotograaf twijfelt wel eens aan zichzelf. Ook die fotografen die publiceren in National Geographic, of die fotografen die duizenden likes hebben. Iedereen voelt zich wel eens onzeker, en in feite klooit iedereen maar wat aan. Je bent dus echt niet de enige bij wie het af en toe niet lukt!
Verbeter jezelf in kleine stappen
Deborah
Wat een mooi blog! Inderdaad. Eens in de zoveel tijd voel ik echt zo’n kluns als ik weer eens loop te klooien aan de rand van het sportveld. Iedereen is blij met de foto’s maar ik zie de dingen die niet goed zijn. De foto’s zijn onscherp of ik heb NET dat actie moment gemist. GGRRRR. Ik heb afgeleerd om groots te denken en maak, zoals jij hierboven schrijft, kleine stapjes. Het terugkijken van je eerdere gemaakte foto’s werkt echt heel motiverend!!